Een kwestie van vertrouwen
Onderwijs & Zo
Een kwestie van vertrouwen....
Ik zat laatst op de fiets en reed over een prachtig fietspad; net nieuw, een dikke laag asfalt. Ik denk dat het wel 15 centimeter dik was.
En dan opeens kom je langs een stuk onkruid. Een plantje dat dwars door dat asfalt heen groeit! Het is ongelooflijk dat dat kan gebeuren! Hoe sterk is dat asfalt, hoe zwak dat plantje en toch kan het er doorheen groeien. Naast dat plantje puilde het asfalt helemaal omhoog.
Ik dacht daar laatst weer aan, toen ik naar het klasje voor mijn neus keek, dat aan het eind van het jaar examen moet doen. Totaal geen instelling. Ze willen alles voorgekauwd krijgen, nemen geen eigen initiatief, zelfs niet in vragen om uitleg. Waarom ik dan aan dat onkruid moet denken? Niet omdat onkruid niet vergaat, maar meer omdat het onmogelijke waarheid kan worden. Het is een kwestie van vertrouwen.
Ik neem het geheel eens goed in me op. Ze zitten ongeïnteresseerd in de bank onderuit gezakt. Sommigen zitten omgekeerd. Er wordt druk overlegd..... maar of het over economie is? Vandaag heeft slechts 15% geen boeken bij zich, reken ik uit.
Ik heb net een poging ondernomen om het begrip "afschrijvingen" uit te leggen, maar dat was niet interessant. Zelfs als we het op de belevingswereld van onze kids betrekken. Zij schrijven geen scooter af. WIJ schrijven een scooter af, dat doen we zodra zij erop stappen, nadat hij is opgevoerd, onmiddellijk na aanschaf. Zij raggen erop, maken er de blits mee, praten erover, sleutelen en poetsen eraan, maar afschrijven....... nee, vandaag even niet.
Mijn oog valt op Tommy, die zijn hoofd op de bank heeft gelegd. Ik weet waarom, hij vertelde het net zelf. Gisteravond tot een uur of twaalf zijn vader geholpen en vanmorgen weer om zes uur eruit om kranten te lopen. Helaas had hij zijn telefoon uit staan, dus hij heeft het belletje gemist dat hij het eerste uur vrij had en nog even in bed had kunnen kruipen. Hij baalt ervan en hij is moe. Iedere dag tussendoor even naar school is ook wel een opgave. Maar ach, het is een beste jongen. "Meneer, ik heb alleen maar last van u als ik les van u heb....." zei hij laatst nog tegen me. Daar kan ik wat van leren. Want ik kan ook nog last van ze hebben, als ik ze NIET voor mijn neus heb.... Dat noem je 'piekeren'. Ik maakte me zorgen, maar... dat plantje... als ik me dat beeld weer voor de geest haalde, dan ging het wel weer.
Ik zuchtte maar weer es diep. Dat leek te helpen. Het moest ook wel helpen. We hebben nog meer dan drie maanden, toch? Dat moet meer dan genoeg zijn om er een serieuze werksfeer in te krijgen. Drie maanden, dat is meer dan genoeg. Zeker als ik nog weer eens terugdenk aan Stefan. Tien minuten voor aanvang van het examen vroeg hij me: "Meneer, welke hoofdstukken kan ik nou het beste leren om te slagen?" Dat was ook weer een van die keren, dat ik met stomheid geslagen was.
Maar Stefan is geslaagd, net als al die anderen. Ieder jaar weer groeien er heel wat plantjes door het asfalt heen.
Ik neem het geheel eens goed in me op. Ze zitten ongeïnteresseerd in de bank onderuit gezakt. Sommigen zitten omgekeerd. Er wordt druk overlegd..... maar of het over economie is? Vandaag heeft slechts 15% geen boeken bij zich, reken ik uit.
Ik heb net een poging ondernomen om het begrip "afschrijvingen" uit te leggen, maar dat was niet interessant. Zelfs als we het op de belevingswereld van onze kids betrekken. Zij schrijven geen scooter af. WIJ schrijven een scooter af, dat doen we zodra zij erop stappen, nadat hij is opgevoerd, onmiddellijk na aanschaf. Zij raggen erop, maken er de blits mee, praten erover, sleutelen en poetsen eraan, maar afschrijven....... nee, vandaag even niet.
Mijn oog valt op Tommy, die zijn hoofd op de bank heeft gelegd. Ik weet waarom, hij vertelde het net zelf. Gisteravond tot een uur of twaalf zijn vader geholpen en vanmorgen weer om zes uur eruit om kranten te lopen. Helaas had hij zijn telefoon uit staan, dus hij heeft het belletje gemist dat hij het eerste uur vrij had en nog even in bed had kunnen kruipen. Hij baalt ervan en hij is moe. Iedere dag tussendoor even naar school is ook wel een opgave. Maar ach, het is een beste jongen. "Meneer, ik heb alleen maar last van u als ik les van u heb....." zei hij laatst nog tegen me. Daar kan ik wat van leren. Want ik kan ook nog last van ze hebben, als ik ze NIET voor mijn neus heb.... Dat noem je 'piekeren'. Ik maakte me zorgen, maar... dat plantje... als ik me dat beeld weer voor de geest haalde, dan ging het wel weer.
Ik zuchtte maar weer es diep. Dat leek te helpen. Het moest ook wel helpen. We hebben nog meer dan drie maanden, toch? Dat moet meer dan genoeg zijn om er een serieuze werksfeer in te krijgen. Drie maanden, dat is meer dan genoeg. Zeker als ik nog weer eens terugdenk aan Stefan. Tien minuten voor aanvang van het examen vroeg hij me: "Meneer, welke hoofdstukken kan ik nou het beste leren om te slagen?" Dat was ook weer een van die keren, dat ik met stomheid geslagen was.
Maar Stefan is geslaagd, net als al die anderen. Ieder jaar weer groeien er heel wat plantjes door het asfalt heen.