Oud-leerling

Het was vrijdag. Na het achtste uur had ik de ramen gecontroleerd en de lichten uitgedaan. In gedachten verzonken, draaide ik net de deur op slot, toen ik mijn naam hoorde noemen. De stem kwam me vaag bekend voor. Ik draaide me om en zag alleen een borst. Het gezicht zat nog 40 cm hoger. “Hallo, Dennis!” zei ik met een grijns. Ik wist zijn naam nog, niet altijd een goed teken.

Ik had jaren daarvoor zijn oudere broer in de klas gehad. Aan hem was niets opvallends geweest. Ik gaf toen Engels en heb in die twee jaar niets bijzonders met hem meegemaakt. Hij kwam, hij zag en luisterde en deed het gewoon. Kortom, een jongen, die je zou willen klonen om er een lokaal mee vol te zetten. Al was het maar een enkel uur in de week om even tot rust te komen.

Dat was anders toen een paar jaar later Dennis kwam. Toen gaf ik mode en commercie en ik zag  hem heel wat meer uren per week.

Wat me direct al opviel was, dat ze helemaal niet op elkaar leken. Niet qua uiterlijk, maar vooral niet wat hun instelling en persoonlijkheid betrof.

Dennis besloot dat school was om van te genieten. Op alle mogelijke manieren. Dat ging het beste als je weinig tot geen huiswerk maakte en op school een beetje je eigen gang ging. De mentor van Dennis had er zijn handen vol aan en er bestond een hotline tussen school en Dennis' moeder die, bijgestaan door haar oudere zoon, probeerde om Dennis op het rechte pad te houden.

Het lukte maar betrekkelijk. Temeer daar Dennis kans had gezien  twee man in zijn gevolg te krijgen, waardoor het moeilijker werd om nu te bepalen, wie van drieën het delict gepleegd had, want alle drie waren ze ertoe in staat. Wat het nog lastiger maakte, was dat waar de een was, je ook de twee anderen kon vinden.

Hoe we het gedaan hebben, weet ik niet meer, maar we zijn erin geslaagd alle drie hun diploma te laten halen. Ik had eerlijk gezegd gedacht Dennis nooit meer te zien, want inmiddels had hij aan school behalve een diploma, ook een geweldige hekel overgehouden.

Maar een paar jaar na het examen, kwam ik hem weer in school tegen. Hij werkte bij een verhuizer en het beviel hem prima. Ik was stomverbaasd. Op school had hij voortdurend blijk gegeven een gigantische hekel te hebben aan welke vorm van inspanning dan ook. Op zijn stage-adressen waren de begeleiders daar ook snel achter gekomen en hij had dan ook aan twee adressen niet genoeg gehad. En dan werd hij ..... verhuizer. Hij was toen ook van een lange slungelachtige verschijning veranderd in een brede, gespierde man. Ik wil niet weten, hoeveel bankstellen daarvoor nodig zijn geweest.

“Maar dat is toch niks voor jou?” had ik hem toen gevraagd. Hij haalde zijn schouders op en grijnsde.

En dan nu, weer zoveel jaren later op deze vrijdagmiddag .......... daar staat hij opnieuw voor me. “Ik kwam eens kijken hoe het hier met iedereen is,” zei hij met een brede lach en stak zijn hand uit. Ik keek eens naar de lengte. Volgens mij was hij nog langer geworden dan hij al was.

“En, nog steeds verhuizer?” vroeg ik. Zijn grijns werd nog breder.

“Nee, u had gelijk, dat was niks voor me. Ik werd er veel te moe van. Ik ben nu taxichauffeur,” zei hij. “

“Nu ken ik je weer,” zei ik en samen liepen we het weekend in.

E.R.A.  Fokkema