Hoe de computer.......

Het is lang, lang, lang geleden. School kocht een computer voor 5000 gulden. We praten dan over een processor van 4 mhz, een geheugen van zo’n, pakweg 600kb en een prachtig groen beeldscherm met een resolutie, die met 800 x 600 eigenlijk geen resolutie mag heten. In dit beest van een machine huist ook een harde schijf…. 20Mb. Nog niet genoeg om een RAW foto van mij op kwijt te kunnen, maar wel heel, veel DOS spelletjes. DOS? Disk Operating System. Ja, msDOS, van die meneer ja. En die computers werden steevast bediend door een wiskundedocent, want meestal werden die tot informaticadocent gebombardeerd. Als je verstand had van zoiets onbegrijpelijks als wiskunde, dan moest je ook wel met een computer overweg kunnen. Bovendien ging het alleen maar om nullen en enen, dus cijfers. Het apparaat werd gestald in een raamloos hok, waar je de geheimzinnigheid kon ruiken als je binnenkwam.

Na verloop van tijd werd deze computer vervangen door een betere versie. Als je geld genoeg had, dan kon je dat ongeveer eens per twee maanden doen, want computers waren dik in ontwikkeling. Ik mocht er wel wat mee, als ik wilde. Ik zette er een multiple choice programma op met Engelse onregelmatige werkwoorden. De kids vonden het prachtig om erachter te kruipen en steeds opnieuw heel enthousiast die test te maken tot ze voldoende hadden. Ja, toen waren computers een zegen: voor leerling en leraar, de hemel…. Soort van.

We springen nu even naar anno, pas geleden, toen ik nog werkte. Iedere leerling heeft zijn eigen laptop en besloten is om de ouders te ontzorgen. Prachtig woord (hé, WORD kent het niet en dat is maar goed ook). Ontzorgen betekent: je ontzettend veel sores op je hals halen, die in feite jouw sores niet zijn.

Scherm gebroken…. Ai ai. Eerst al: hoe krijg je het voor elkaar? Maar goed. Leenlaptop pakken, installeren, werkt niet… Google vriendelijk vragen… werkt…. Of toch niet? Goed, werkt. Oude laptop op laten halen. (Dat is een verhaal apart voor een andere column misschien). Weekje of twee, drie later… laptop terug. Oh, alles gewist. Installeren, werkt niet… werkt wel… voorlopig. Oude laptop weer innemen. Ja ja, de lader OOK weer inleveren. Oh, heb je niet bij je? Hoe gaat je dat doen vandaag? Oh niet, accu leeg. Natuurlijk.

“Ik kan niet inloggen” meer gehoord dan: “goede morgen meneer”.  Ik voor de lol, maar meer uit meligheid en wanhoop: “Waarom niet?”. Is niet leuk. Na de eerste paar keer uren gezocht te hebben, denken we nu wel de oplossing te hebben. Inloggen kan niet, dus geen wifi, dus met een kabel aan het net… via deze navelstreng gaan we naar de wifi software… updaten aub. De computer luistert, doet wat we vragen en de navelstreng kan weer los…. Kind huppelt blij terug naar haar plaats met de laptop. (Kijk uit, dat je niet valt en je scherm breekt)….

Waar blijft de leraarlaptop, die leerlinglaptops repareert en leraren ontzorgt? Tot dan is het een leraren hel. Soort van.