Traangas in de klas
Onderwijs & Zo
Traangas… in de klas
Daar hoor je niet zoveel over. Niet omdat niemand eraan gedacht heeft – die leerlingen van mij wel – maar omdat het niet bij elkaar hoort. De school dient een veilige omgeving te zijn voor iedereen, zowel docenten als leerlingen. Iedereen dient de mogelijkheid te krijgen zich te kunnen ontplooien en zich te ontwikkelen tot een zelf lerende volwassene.
Maar ja, dat is tegenwoordig en niet tweeënveertig jaar geleden. Bovendien had ik al in een eerdere column vermeld, dat het oorlog was en de stellingen waren ingenomen. De uitdrukking: de geschiedenis herhaalt zich is waar en dat weet ik uit eigen ervaring. In de eerste wereldoorlog namen de toepen stelling in de loopgraven en bestookten elkaar onder andere met gifgas.
Toen, 1978 herhaalde de geschiedenis zich dus. De leerlingen en ik hadden onze stellingen ingenomen. Zij achter hun tafels en ik achter mijn bureau. Het was windstil, het was ook geluidsstil.. ….en dat mocht een wonder genoemd worden. De kinderen leken aan het werk, maar dat was natuurlijk schijn, want ze waren in blijde afwachting van wat ging komen. Ik zat te roken. (ja, ik weet het, maar dat mocht toen nog, dus het is niet mijn schuld).
Lange Ron steekt een vinger op. Ik kijk hem aan.
"Meneer, mag het raam open?" Ik kijk hem vragend aan. "Iemand heeft een traangas bommetje gegooid." Ik merk niks. Ik geloof hem niet.
"Ik merk er niks van, dus dat zal wel meevallen," zeg ik en zie dat hij inderdaad de ogen vol tranen heeft en een handdoek pakt (van de gymlessen) en ermee zijn ogen begint uit te wrijven.
Ik merk niks.
Meerdere kinderen beginnen nu te vragen of het raam open mag en ik zie aan hun gezicht dat het serieus is.
Ik merk niks en maak mijn peuk uit. Opeens beginnen mijn ogen te branden. Zou dat roken ermee te maken hebben? Snel draai ik een nieuw shaggie en steek het aan. Het branden verdwijnt weer. Mooi! Niks zeggen!
"Kom jongens wat lopen jullie je nu aan te stellen." zeg ik met een geweldig gevoel van superioriteit.
"Nee meneer, echt!" zeggen ze. Nu smeken ze of het raam open mag.
Ik merk niks.
"nee, dat is nergens voor nodig. Ga maar lekker aan het werk. Jullie nemen me weer es in de maling," zeg ik en het raam gaat niet open.
"De deur dan!" vragen ze. Ik weiger opnieuw en zegt dat ze gewoon lekker aan het werk moeten gaan. De anderen hebben nu in navolging van lange Ron ook hun handdoek gepakt om hun ogen mee te deppen.
Ik merk niks… tot mijn sigaret weer op is, dus nummer drie… en weer is het over voor mij. Ik zie de kinderen vechten tegen het door hun zelf veroorzaakte leed. Ik heb dus ook niet zoveel medelijden met ze. Dit is een les die ze niet snel zullen vergeten. Temeer daar ze zeker hadden verwacht dat deze niet zo lang zou duren. In eerdere gevallen hadden ze het lokaal mogen verlaten omdat het niet te harden was.
Eindelijk, eindelijk gaat de bel. Gelukkig was het daarna pauze, dus het lokaal kon even worden gelucht. Ja, al die sigarettenrook moest eruit natuurlijk.
En het mag dan wel zo zijn, dat de geschiedenis zich herhaalt, maar deze nooit meer! (Ja, wel dat roken natuurlijk).
Toen, 1978 herhaalde de geschiedenis zich dus. De leerlingen en ik hadden onze stellingen ingenomen. Zij achter hun tafels en ik achter mijn bureau. Het was windstil, het was ook geluidsstil.. ….en dat mocht een wonder genoemd worden. De kinderen leken aan het werk, maar dat was natuurlijk schijn, want ze waren in blijde afwachting van wat ging komen. Ik zat te roken. (ja, ik weet het, maar dat mocht toen nog, dus het is niet mijn schuld).
Lange Ron steekt een vinger op. Ik kijk hem aan.
"Meneer, mag het raam open?" Ik kijk hem vragend aan. "Iemand heeft een traangas bommetje gegooid." Ik merk niks. Ik geloof hem niet.
"Ik merk er niks van, dus dat zal wel meevallen," zeg ik en zie dat hij inderdaad de ogen vol tranen heeft en een handdoek pakt (van de gymlessen) en ermee zijn ogen begint uit te wrijven.
Ik merk niks.
Meerdere kinderen beginnen nu te vragen of het raam open mag en ik zie aan hun gezicht dat het serieus is.
Ik merk niks en maak mijn peuk uit. Opeens beginnen mijn ogen te branden. Zou dat roken ermee te maken hebben? Snel draai ik een nieuw shaggie en steek het aan. Het branden verdwijnt weer. Mooi! Niks zeggen!
"Kom jongens wat lopen jullie je nu aan te stellen." zeg ik met een geweldig gevoel van superioriteit.
"Nee meneer, echt!" zeggen ze. Nu smeken ze of het raam open mag.
Ik merk niks.
"nee, dat is nergens voor nodig. Ga maar lekker aan het werk. Jullie nemen me weer es in de maling," zeg ik en het raam gaat niet open.
"De deur dan!" vragen ze. Ik weiger opnieuw en zegt dat ze gewoon lekker aan het werk moeten gaan. De anderen hebben nu in navolging van lange Ron ook hun handdoek gepakt om hun ogen mee te deppen.
Ik merk niks… tot mijn sigaret weer op is, dus nummer drie… en weer is het over voor mij. Ik zie de kinderen vechten tegen het door hun zelf veroorzaakte leed. Ik heb dus ook niet zoveel medelijden met ze. Dit is een les die ze niet snel zullen vergeten. Temeer daar ze zeker hadden verwacht dat deze niet zo lang zou duren. In eerdere gevallen hadden ze het lokaal mogen verlaten omdat het niet te harden was.
Eindelijk, eindelijk gaat de bel. Gelukkig was het daarna pauze, dus het lokaal kon even worden gelucht. Ja, al die sigarettenrook moest eruit natuurlijk.
En het mag dan wel zo zijn, dat de geschiedenis zich herhaalt, maar deze nooit meer! (Ja, wel dat roken natuurlijk).