Tim

De vierde klas mode en commercie zit voor mijn neus voor Economie.  Zoals altijd is de sfeer relaxed, maar langzamerhand beginnen de PTA's in hun nek te hijgen.

Meer leerlingen beginnen in hun boeken te bladeren. Hier en daar wordt een vraagje gesteld, dat niet direct betrekking heeft op de stof waar we op dit moment mee bezig zijn. Ja, ik zie het gebeuren: ze schamen zich ervoor, maar stiekem beginnen de eersten zich voor te bereiden. Oh lang niet allemaal. Esther, die de stilzwijgende afspraak gemaakt schijnt te hebben, dat ze nooit werkend door mij betrapt wil worden, zit wat stuurs voor zich uit te kijken, armen over elkaar en zegt nu en dan wat tegen Jessica naast haar. Maar over haar hoef ik me geen zorgen te maken. Ze moet thuis wel heel hard werken om de cijfers te halen die ze haalt.  Ik laat mijn ogen verder door de klas glijden. Helemaal naar achterin, waar ook een paar computers staan.

Daar zit Tim. Tim zit altijd achteraan, zo ver mogelijk bij me vandaan. Ik heb inmiddels van collega's gehoord, dat dat niet alleen bij mij zo is. Het gaat met Tim niet zo lekker thuis en daarom heeft hij alle volwassenen in de ban gedaan. Als je hem wat vraagt, krijg je nauwelijks antwoord. En wat hij zegt is op het brutale af. Elke keer moet ik me weer goed realiseren dat het Tim is. Ik heb een paar pogingen gewaagd om een gesprek te beginnen. Nou ja, gesprek, dat was eigenlijk al teveel gevraagd. Ik heb een paar keer geprobeerd contact met Tim te krijgen, maar hij wijst het resoluut af. Hij laat niemand dichtbij komen.  Ook zijn mentor niet. Zij weet dan via thuis wat er speelt, maar Tim zal er niets van zeggen.

Als je wat van hem wilt, dan moet je van te voren goed nadenken over je vraag. Hoe je hem stelt, op welke toon. En ik moet hem nogal eens wat vragen. Vaak is hij bezig met andere dingen en “Doe dat es weg,” met een grijns gezegd, kan zelfs al te veel zijn.

Ik heb Tim nooit zien lachen naar mij of een collega. Naar een medeleerling wilde het nog wel eens lukken. Jammer genoeg was het dan meestal van leedvermaak, niet van plezier.

Ik zie dat Tim achterste voren zit, naar een computer toegekeerd. Vast weer bezig met andere dingen, want onze internet beveiliging is niet optimaal, tenminste niet voor leerlingen van deze leeftijd. Ik loop zachtjes, maar achteloos naar achter om te kijken waarmee hij bezig is. Hij is te druk bezig om me aan te zien komen. De meeste leerlingen valt het niet eens op. Gelukkig besluit ik te wachten met iets te zeggen tot ik gezien heb waarmee hij bezig is. Mijn mond valt bijna open van verbazing als ik hem bezig zie met een boek open, een uittreksel te maken op de computer.

“Verdorie, Tim, zit je stiekem goede dingen te doen?”  Mijn onvervalste verbazing moet hoorbaar geweest zijn in mijn stem. Hij kijkt me aan en voor het eerst zie ik zijn gezicht openbreken in een glimlach! Het is gelukt.

Ik kijk naar buiten, het is bewolkt, het miezert een beetje, maar voor mij schijnt de zon. Ik betrap me erop dat ik nog steeds grijnzend naar mijn bureau terug loop.

E.R.A. Fokkema